Als Soresdienst zien we de woningnood jaar na jaar groter worden. Vrijwel al onze soresklanten hebben ermee te maken. We proberen ze op alle mogelijke manieren te helpen. Maar ook wij hebben helaas geen toverstafje.
Vlak voor Kerst vorig jaar meldde mevrouw Schipper zich bij ons. Haar relatie was na elf jaar ten einde gekomen. Het huis dat ze samen bewoonden, was van haar ex. Die vond het prima dat mevrouw Schipper er bleef wonen, totdat ze iets anders had gevonden. Hij had alleen een voorwaarde die onbespreekbaar was. Uit een eerdere relatie had mevrouw Schipper drie puberkinderen. Die woonden bij hun vader, en logeerden regelmatig bij mevrouw Schipper. De voorwaarde van de ‘nieuwe’ ex was dat haar kinderen niet meer langs mochten komen. Zo vlak voor Kerst drong in alle hevigheid tot haar door hoe onmogelijk deze eis was. Er moest meteen iets gebeuren, en dus belde mevrouw Schipper de Soresdienst.
Onmogelijk
Woningnood of geen woningnood: we gingen vol goede moed samen met mevrouw Schipper aan de slag. Wat het extra lastig maakte, was dat ze van maar weinig geld moest rondkomen. Als gevolg van een hersentumor was mevrouw Schipper namelijk al jaren arbeidsongeschikt. De huur moest dus laag zijn. Ondanks haar ziekte kon mevrouw Schipper nog wel zelfstandig wonen. Ontzettend fijn, maar dat betekende ook dat ze geen urgentie kon krijgen. Het liefst wilde mevrouw Schipper dicht bij haar kinderen wonen. Maar ja, die woonden in een andere gemeente. En om in aanmerking te kunnen komen voor een woning in die gemeente, moest mevrouw Schipper daar al minstens een jaar ingeschreven staan. Een onmogelijke voorwaarde.
Echtscheidingshotels vol
Ondertussen nam thuis de druk verder toe. Terwijl ze haar eigen kinderen thuis niet meer kon zien, kwam de dochter van haar ‘nieuwe’ ex regelmatig langs. Die begon steeds nadrukkelijker te vragen wanneer ze nou eindelijk eens weg zou gaan. Mevrouw Schipper schakelde verschillende makelaars in en reageerde op zo ongeveer alle vrijkomende huurwoningen. Ook dat leverde niets op; meestal was de huur te hoog. Tijd voor het volgende plan: echtscheidingshotels. Sommige gemeenten bieden woonruimte in dit soort hotels aan, zodat mensen na een scheiding even op adem kunnen komen. Helaas bleken alle echtscheidingshotels vol te zitten. Antikraak dan? Ook geen optie, want de kinderen zouden daar niet mogen logeren.
Simsalabim Het was inmiddels mei, en we verlangden naar een toverstafje. Net op dat moment belde mevrouw Schipper met geweldig nieuws. Ze had via via gehoord dat er binnenkort een huis vrij zou komen: in haar straat! Ze had op goed geluk de huisbaas benaderd. Die bleek zowaar bereid te zijn om de woning aan haar te verhuren. Voor een betaalbare prijs. Mevrouw Schipper heeft weer een eigen plek onder de zon. En hoera, ze kan haar kinderen weer thuis ontvangen.